این روزها:
- اشتغال مادران در بیرون از خانه
- کم شدن ارتباط با خویشاوندان و همسایگان
- تک فرزندی
و هزار و یک عامل دیگر باعث شده است که به ناچار فرزندمان را ساعاتی در خانه تنها بگذاریم.داشتن آگاهی های لازم می تواند ما را در تصمیم گیری صحیح در این زمینه یاری نماید.
تنها بودن فرزند درخانه علاوه بر آسیب های جسمی ممکن است از نظر عاطفی نیز مشکلاتی را به همراه داشته باشد.
زیرا فرزندان به توجه والدین و صحبت کردن ازاتفاقات تلخ و شیرین مدرسه واستقبال گرم و صمیمی ما درهنگام ورود به خانه نیاز دارند. همچنین تنهایی ممکن است فرزند را به بازآفرینی و بازسازی تصاویری که خواسته یا ناخواسته در پسین ذهن او جا خوش نموده بکشاند.
سن مناسب برای تنها ماندن فرزندان درخانه
فکرش را هم نکنید که کودک کمتراز 8 سال خود را درخانه تنها بگذارید. درباره کودکان بالای هشت سال هم نمیتوان به طور قاطع سن ّخاصی را مشخص کرد. او باید از نظر جسمی, عاطفی و رشد عقلی توان کنارآمدن با این شرایط را داشته باشد. باید بتواند بدون کمک شما در و پنجره خانه را قفل یا بازکند, غذایش را گرم کند و...
همچنین باید از نظر عاطفی آمادگی تنهایی را داشته باشد.
والدین هوشمند به خوبی میتوانند احساس فرزندشان را نسبت به تنها ماندن درخانه متوجه شوند. نحوه استقبال ازشما هنگام ورود به خانه, رفتارهای مثبت ومنفی او در زمان حضور شما وگلایه های آشکار و پنهان ودیگر رفتارها نشان دهنده میزان رضایت او از تنها ماندن درخانه است.
هیچگاه پدرو مادر نمی توانند همه مسائل را پیش بینی کرده و همه چیز را برای ساعات تنهایی فرزندآماده کنند. بنابراین لازم است کودک از نظر رشد عقلی توانایی تصمیم گیری صحیح در صورت بروز مشکلات را داشته باشد. رفتار فرزند درخانه و مدرسه بهترین راهنمای والدین برای تشخیص میزان رشدعقلی او می باشد.