کودکان تا سن 4 سالگی خود را محور عالم می دانند.سپردن کودکان بدون حضور یک سرپرست ( ماردر یا پرستار) در کلاس های چند نفره منجر به آسیب به وی می گردد. زیرا بدیهی است هر چند که تعداد کودکان در کلاس ها کمتر از 6 نفر است اما یک مربی توانایی رسیدگی به نیاز های روانی تک تک کودکان را به طور همزمان ندارد؛ هرچند در اواسط سه تا چهار سالگی به صورت روشمند و در قالب نمایش و سایر بازی ها، تلاش در ارتقای مهارت های اجتماعی کودک میگردد به نحوی که توانایی پذیرش افراد دیگر را در کنار خود بدون آسیب کسب نماید.

علاوه بر آن حضور مادران در کنار مربیان مجرب و سوپروایزر ها و ارزیابان در کلاس ها می تواند به لحاظ عملی در شکل گیری رفتار صحیح با کودکان شان اثر قابل توجهی داشته باشد.