ممکن است کودکان از لحاظ سنی تفاوت زیادی با یکدیگر داشته باشند و یا علایق آنها چنان مختلف باشد که به سختی بتوانند با یکدیگر کنار بیایند. مثلاً فرزند بزرگتر با ذوق و شوق مشغول ساختمان و بناسازی است اما فرزند کوچکتر در سنی است که با لذت به تخریب می پردازد. شاید بتوان گفت: «موقعی که تو هم سن او بودی، همین کارها را می کردی. من فکر می کنم برادر کوچک تو قصد آزار تو را ندارد. فکر می کنم بهتر است او نیم ساعت در راهرو بازی کند تا تو بتوانی در آرامش ساختمانت را بسازی. پس از آن هر دوی شما می توانید با قطارهای چوبی بازی کنید، تو چه فکر می کنی؟»
همین طور ممکن است بین آنان تضاد علایق وجود داشته باشد. مثلاً یکی از کودکان مایل است «مامان و بابا» بازی کند و برای این بازی به آن کودک دیگر نیز نیاز دارد ولی کودک دیگر دلش می خواهد با آرامش به بند کردن مهره ها بپردازد. هر دو احساس می کنند حق با آنهاست و دیگری را مسؤول خراب شدن بازی خود می دانند.
شاید مادر فکر خوبی داشته باشد که بتواند هر دو خواسته را عملی کند. مثلاً پیشنهاد کند که «پدر» یک گردنبند زیبا یا یک دستبند برای مادر درست کند و مادر در این فاصله یک سالاد میوه تهیه کند.
با این پیشنهاد راه سومی ارائه شده که هر دو کودک می توانند از آن طریق نیت خود را عملی سازند. همزمان با آن هر دو درخواهند یافت که برای عملی ساختن علایق مختلف راه حل منصفانه ای نیز وجود دارد.
از این طریق کودکان درک می کنند که در برابر هر مسأله راه حلهای مختلفی وجود دارد و برای حل مشکلات ضروری است که با همدیگر همکاری داشته باشند.
با بیان خاطرات دعواهای دوران کودکی خود با خواهران و برادران، بچه ها متوجه خواهند شد که روزگاری پدر و مادر آنها بچه بوده اند و می فهمند که گرفتاریهای فعلی خودشان هم معمولی و قابل حل است.
اگر در محل دعوا حضور نداشته اید و واقعا نمی دانید چه اتفاقی افتاده است، در این صورت هیچ یک از بچه ها نباید اجازه داشته باشند که کاری را که دعوا بر سر آن بوده انجام دهد یا شی ء را که سر آن دعوا شده بردارد.
پدر و مادر می بایست با رفتار عادلانه و منصفانه، زمینه نزاع و کدورت را از بین برده و محبت و صمیمیت را در خانه حاکم نمایند. پروفسور پتری معتقد است: هرچه تفاوت سنی فرزندان بیشتر باشد عادلانه رفتار کردن والدین آسان تر و هرچه کمتر باشد عدالت برقرار کردن مشکل تر است. مثلاً با تفاوت سنی کم گاهی والدین مجبور می شوند به خاطر جلوگیری از جر و بحث هر دو کودک را وادار کنند زودتر بخوابند یا هر دو اجازه دارند برنامه معینی را تماشا کنند. اما والدین باید بدانند عادلانه رفتار کردن به معنی مشابه رفتار کردن نیست بلکه نباید یکی را بر دیگری ترجیح داد. اگر فرزندان شما در سنین مختلف می باشند باید با توجه به سنشان با آنها عادلانه رفتار شود.
برای عادلانه رفتار کردن باید مقررات مشخصی در خانواده تعیین شود. والدین نباید با هر خطایی عصبانی شوند ولی ضمنا اجازه ندهند که بچه ها هر کاری که می خواهند بکنند. مقررات صریح و روشنی باید در خانواده حکم کند، مثلاً باید برای هر خطایی بستگی به کوچک و بزرگ بودن آن تنبیه عادلانه ای در نظر گرفته شود. مثلاً اگر هر کدام حرف بدی بزنند باید یک سکه در قلک خانواده بیاندازند و اگر خطای بزرگتری مرتکب شدند تنبیه بزرگتری باید تعیین شود. مثلاً اجازه دیدن فیلم محبوبشان را نداشته باشند و اگر فرزند شما بزرگتر است می توانید مثلاً او را از رفتن به گردش یا ورزش محروم کنید. بدین ترتیب اعضای خانواده می دانند که اگر خطایی کنند تنبیه اش چیست.
عادلانه رفتار کردن با بچه ها به معنی آن است که آنها را همان طور که هستند بپذیریم حتی اگر ساعتها وقت او را می گرفت. ظاهرا همه این مسایل کوچک و بی اهمیت جلوه می کنند ولی در برقراری یک رابطه صلح جویانه و محبت آمیز بین خواهران و برادران بسیار مؤثر می باشند.
درباره اینکه کدام روش مداخله برای خانواده شما از همه بهتر است تصمیم بگیرید. گاهی باید بچه هایتان را به حال خودشان بگذارید تا خودشان با هم کنار بیایند ولی گاه لازم است که بی عدالتی میان آنان را جبران کنید و ...، به طور کلی با توجه به موقعیت، شرایط، نوع فضای تربیتی و روانی که حاکم بر خانواده است، از بین روشها یکی از آنها را انتخاب نمایید. و تفاوتهای فردی آنان را قبول کنیم و نیازهایشان را بشناسیم. مثلاً یک بچه دوست دارد که با مادرش به خرید برود ولی دیگری ترجیح می دهد با دوستانش بازی کند. والدین نباید هیچ وقت خواهران و برادران را با هم مقایسه کنند. مثلاً بعضی از والدین می گویند: «از برادرت یاد بگیر چقدر مرتب است» یا نظایر آن. به این وسیله والدین ناخودآگاه می گویند که برادرت بهتر از تو است و این باعث ایجاد خصومت بین دو برادر می شود.
والدین باید تفاوتهای فردی فرزندانشان را در نظر بگیرند. بچه ها در سنین خاصی خیلی غیر قابل تحمل و مشکل می شوند. در این موقعیت بیشتر با اعضای خانواده مشاجره می کنند و اگر والدین دخالت کنند شرایط مشکل تر می شود و همه اینها باعث فاصله بین والدین و فرزند می شود. در این مواقع تنها راه این است که شما کمی وقت برای او بگذارید مثلاً یک پیاده روی طولانی یا یک مسافرت کوتاه دو نفری یا یک گفتگوی دو نفری در آشپزخانه و ... می تواند چاره ساز مشکل باشد.
والدین برای جلوگیری از دعوای بچه ها باید همیشه عادل باشند. فرقی نمی کند چقدر مشکل است و چقدر وقت می برد.
شخصی در خاطراتش نقل می کند با اینکه شش خواهر و برادر بودیم مادرم در تقسیم بندی واقعا استاد بود و حتی اگر عکس خانوادگی می خواستیم بگیریم او هیچ کدام را روی زانوهایش نمی نشاند؛ به خاطر اینکه نکند بقیه ناراحت شوند. بنابراین همه اطراف او زانو می زدیم و عکس می گرفتیم. موقع تقسیم کردن شکلات و توت فرنگی سعی می کرد به ما تعداد مساوی برسد.