کودکان غالبا در 2 سالگی یا در هنگام پیدایش و درآمدن دندانهای
دائمی این عادت را کنار می‌‌گذارند. اما اگر این عادت پس از درآمدن دندانهای
دائمی ادامه یافت، چه باید کرد؟ باید دلایلی که کودک را ترغیب به انجام این امر می‌‌کند،
جست‌وجو شود. اغلب دلایل این رفتار، روانی بوده و از عدم احساس امنیت یا اضطراب
دائمی کودک ناشی می‌‌شود. در این حالت کودک، آرامش و راحتی را در مکیدن انگشت می‌‌یابد.
این امر عدم توانایی خوابیدن برخی از کودکان بدون مکیدن انگشت را توجیه می‌‌کند.
حال ممکن است این سوال
پیش آید که مگر مکیدن انگشت چه ضرری برای کودک دارد که ما تلاش کنیم حتما این عادت
را از او دور کنیم؟ نکته اینجاست که باید تلاش کرد، کودک این عادت را کنار گذارد
چون در غیر این صورت باعث ایجاد مشکلاتی در استخوان‌‌بندی فک‌‌ها و دندانهای
کودک شده که محتاج درمان خواهد بود.
اثرات مضر مکیدن انگشت
پس از 3 سالگی
* تغییر
شکل استخوان های فک صورت
* کج
درآمدن دندان ها
* نازک
شدن دندان
* ایجاد
عفونت در اطراف ناخن ها و بیماری های عفونی
* بیرون
زدن فک بالا (دندان های فوقانی به سمت بیرون و دندان های پایین به سمت داخل رشد می
کنند(
* تاثیر
روی رشد کام (سقف دهان(
* نادرست
قرار گرفتن زبان
* افتادگی
لوزه و در نتیجه خرخر کردن
* باز
ماندن دهان و فاصله افتادن میان فک بالا و پایین
* باقی
ماندن بلع نوزادی در افراد
* اختلالات
گفتاری مثل لکنت زبان
* پینه
بستن انگشت
* منحرف
شدن انگشت
درمان مکیدن انگشت در کودکان
درمان در این کودکان
باید با استراتژی خاصی صورت گیرد. به کودک باید فرصت داد که عادتش را پیش از رویش
دندانهای دایمی متوقف کند. درمان اغلب بین سنین 6-4 سالگی انجام می شود و تا
کنون سه روش مختلف جهت درمان این عادت پیشنهاد شده است. انتخاب هر کدام از این روش‌های
درمانی، بستگی به تمایل خود کودک برای متوقف ساختن عادتش دارد. این روش ها شامل
موراد زیر است:
1- یادآوری: این
روش درمان برای کودکانی که همکاری لازم را دارند و خودشان تمایل به ترک عادت مذکور
را دارند، مناسب است. در این روش می توان یک نوار چسب ضد آب روی انگشت شست کودک
چسباند تا به کودک یادآوری کند که انگشت خود را داخل دهان نبرد.
این نوار چسب باید تا
زمانی که عادت به طور کامل از بین نرفته است، روی انگشت کودک باقی بماند و یا می توان
با مالیدن محلول‌ها یا کرم‌های بد طعم بر روی انگشت کودک از این عادت جلوگیری کرد.
البته باید مراقب بود که این مورد، از نظر کودک به عنوان یک تنبیه تلقی نشود، زیرا
در این صورت کودک اقدام به مقابله کرده و درمان، نتیجه‌ای در برنخواهد داشت.
2-
پاداش: در این روش، بین کودک و والدین با دندان پزشک، قراردادی بسته می شود.
قرارداد به این صورت است که به کودک گفته می شود اگر برای مدتی این عادت را تکرار
کند، در پایان مدت تعیین شده جایزه دریافت می کند. ارزش بهای جایزه اهمیتی ندارد،
ولی باید حتماً مورد علاقه ی کودک بوده و او را تحریک کند. این درمان به طور مداوم
تکرار می شود و هر بار که کودک قرارداد مربوطه را رعایت کرد، جایزه دریافت می
کند. باید در نظر داشت که در حین همکاری کودک جهت ترک عادت، او را به طور کلامی
نیز مورد تشویق قرار داد.
3- استفاده از وسایل ترک عادت: اگر عادت کودک پس از
دریافت پاداش هنوز برطرف نشده است ولی خود کودک حقیقتا تمایل به ترک عادت دارد، می
توان از روش کاربرد وسایل ضد عادت استفاده کرد. در این روش وسیله‌ای در دهان کودک قرار داده می شود که به طور
فیزیکی ادامه ی عادت را برای وی مشکل می‌سازد. در این روش، دندان پزشک حتماً باید
کودک و والدینش را توجیه کند که این وسیله جنبه ی تنبیهی ندارد و صرفاً به عنوان
یادآور می باشد.