رادمان وطنی

من مادر رادمان وطنی هستم و سال 94 تو نمایشگاه کتاب با موسسه رویش آشنا شدم.

اینکه تو تراکت تبلیغاتی رویش از تقویت خلاقیت نوشته بود توجهم رو جلب کرد؛ حس کردم خاصه؛ بعد که شخصا اومدم, دیدم واقعا متفاوته. نوع برخورد مربی ها و اینکه می تونستیم تو کلاس کنار بچه ها بمونیم، خیلی خوب بود.

خب گاهی بچه ها با هم یک مشکلاتی داشتند و بعد اون برخوردی که مربی می کرد، برای خود ما هم خیلی آموزش خوبی بود. در کل نوع برخورد مربی ها رو خیلی می پسندم. چون رادمان یک مقدار پرخاشگری داشت و به خاطر شرایط کنکور برادرش یه کمی عصبی شده بود؛ اینجا خیلی آروم شده.

قبلا رادمان اصلا بچه ای نبود که بشینه مثلا نقاشی بکشه؛ اینجا فهمیدم که  آزاد گذاشتن بچه هم خیلی روش تأثیر داره؛ اینکه تا موقعی که خودش بخواد کاری انجام بده، نباید بهش بگی...

مسیر من از موسسه رویش خیلی دور بود؛ خیلی جاها هم به عنوان مهد رفتم سر زدم؛ حتی چند جلسه هم رادمان رو بردم مهدهای دیگه... ولی وقتی با هم مقایسه اشون کردم، دیدم اینجا خیلی فرق میکنه.

رادمان بچه حساسی بود و چون بچه ای بود که قلق داشت، اگه مربی نمی تونست باهاش ارتباط بگیره، خیلی آسیب میدید؛ و برخورد مربی هاش اینجا خیلی خوب بود.

قبلا بچه هم سن و سالش دور و برش کم بود. الان روابط اجتماعیش و ارتباط گیریش با بچه های هم سنش خیلی بهتر شده.

رادمان تو کلاس زبان رویش هم حضور داره. تابستون هم تو کلاس های لگو و مهارت های زندگی شرکت کرد.

از میان کارگاه ها کارگاه فلسفه ای که برگزار شد، فوق العاده بود. همایش رفع عادات ناپسند هم عالی بود. چون اطلاعات، دیدگاه و روشم در زمان تربیت پسر بزرگم و رادمان خیلی متفاوت بود. اگه با این موسسه آشنا نمی شدم، شاید خودم ناخواسته یک آسیبی به بچه می زدم.

الان رادمان احساساتشو خیلی خوب بیان می کنه. قبلا اینطوری نبود.

از نظر روابط اجتماعیش الان قویتر شده؛ قبلا اصلا با سلام و خدافظی میونه ای نداشت. ولی الان الحمدلله خیلی بهتر شده.

صحبت برادر بزرگتر رادمان با مشاورای رویش خیلی تاثیر مثبت داشت. الان ارتباطشون با هم خیلی خوبه  و مشاوره خانوادگی رویش خیلی مفید بود.